Nasıl borçlu olunmasın ki? 300 gün güneş gören, 321 kilometre sahil şeridi olan, 85 ticari tarımsal üründe söz sahibi, ülkemizin Narenciye deposu, 20 coğrafi işaret almış marka değer olmaya namzet ürünlerimizle, ilan edilen turizm bölgelerimizle, 11 mavi bayrak alan denizimizle, 90 civarında eski Mersin evinin kentin çehresini değiştirmeye hazır olması ve elbette Kanlı divane, Kızkalesi, Ayatekla, Yumuktepe, Soli Pompeipolis, Eshabikeyf, Senpaulo gibi kültürel mirası olan yaklaşık 550 ören yeriyle bizler hepimiz bu nadide kentin geleceğine borçluyuz. Ülkemizde yetkinlik anlamında ilk sıralarda olduğumuz Devlet Opera ve Bale, Devlet Klasik Türk Sanat müziği korosu. 40 bini aşkın öğrencisi ve akademisyeni ile 30.yılını tamamlayan Mersin Üniversitesi. Tarsus Üniversitesi. Çağ Üniversitesi. Toros Üniversitesi. O tarihlerde pasaport ile girilecek söylemi, kentimizin Demografik yapısını değiştiren Mersin Serbest bölgesi. İnovatif çalışmalara imza atan ama bir Gaziantep, Kayseri, Konya gibi olmasını beklediğimiz 10 bin civarında çalışanı ile Organize sanayi bölgesi. Kentin sanat adına amiral gemisi olan İçel Sanat Kulübü gibi Kültür, sanat, musiki dernekleri, Sanat galerileri, atölyeler. Önemli işlere imza atan halk eğitim merkezleri vs. Agropark. Tarım gıda organize sanayi bölgesi. Teknopark. Ortadoğu'nun en büyük limanlarından birine sahip olmak ve en mühimi beyaz yakalı ve mavi yakalı diye nitelendirdiğimiz insan potansiyelimiz ile somut olarak belirtmek gerekirse biz bu nadide kente borçluyuz. Bu anlamda; demem o ki dostlar, bu kent bir Gaziantep bir Eskişehir, bir Kayseri bir Malatya, bir Nevşehir. Bir Konya neden olamıyor diye ısrarla sormamızın nedeni bu. Hep şunu iddia ettim; aidiyet duygusu gelişmiş ve Kapadokya gibi yılda 2,5 milyon turist ya da Eskişehir gibi hafta sonları 4 bin turist, ya da Gaziantep gibi 10 organize sanayi bölgesi ve baharat, Fıstık müzesi, Sabun müzesi, Gastronomi müzesi ile yılda 2 milyon turistin ziyareti ile bu kent/ler o kentte yaşayan insanlar daha çok mesut bahtiyar olurlar. Oluyorlar da. Bunu elbette duyum ve gözlemlerime dayanarak yazıyorum. Kentlerdeki para sirkülasyonu fazla olduğu ve kent aidiyeti kıymetli sayıldığı için saydığım ya da sayamadığım şehirlerde hayat, yani yaşam biçimi kısacası her şey çok farklı. Yine Mersin'e dönecek olursak; saydığım bu kadar çok kayda değer potansiyelimizin yanı sıra somut bilgimiz dahilinde olan eksikliklerimizle ne yazık ki Mersin olarak bir türlü istediğimiz mevkiye gelemiyoruz. Tamam, tabi ki doğrudur kentin Havaalanı olduğunda sosyal gelişmişlik ve zenginlik boyutunda katkısı yadsınamaz. Ama biz de asıl mesele bana göre liyakat sahibi yöneticiler, bürokraside kentin geleceğine dair kurgulanmayan hayallerin eksikliği dahil bu tür yöneticilerin sayıları az olduğu için Mersin sosyal gelişmişlik ve zenginlikte ülke bazında 20'li sıralarda. Özellikle 1983 yılından sonra Demografik yapının değişimi ve göç olgusunu göz ardı etmeden şu soruyu soralım. 2 bin civarında dernek var Mersin'de. Bunun neredeyse yarısı hemşehri derneği. Bu odaların bazıları sadece yılda bir yemek organizasyonu yapan dernekler. İşte bu yüzden yani Mersinlilik bilinci gelişmediğinden kent lobisi istenildiği gibi oluşmuyor. Kentin öncelikleri Ankara'ya net bir şekilde iletilemiyor. Gaziantep ve Kayseri, Denizli'ye, Ş. Urfa'ya, Konya'ya bakıldığında ne demek istediğim anlaşılacaktır. İnanın dostlar düşündükçe üzülüyorum. Antalya 1990 yılında tanıtım vakfını kurmuş biz 2023 yılındayız hala Mersin Tanıtım Vakfını kuramadık. Oysa kentimizde bilimsel, akademik, her anlamda kurumsal alt yapı hazır, sorulduğunda bu konuyu çözecek, bilgi sunacak kıymetli danışmanlık kadroları var. Ama ah o bürokrasi. Ah o Vizyoner eksiklik. Antalya'dan çok ören yerimiz var ama (Ukrayna, Rusya, Suriyeliler hariç) gelen yabancı turist sayısı 100 bin bile değil. Ve nihayetinde on yıllardır liyakatli yönetim anlayışı tam manası ile yerel yöneticilerin Yönetişim vizyonu işbaşında olmayınca bugün 1946 yılında Çamlıbel'de tenis oynanan bir balıkçı kasabasının potansiyeli kentli olma kültürünün dayanılmaz hafifliği, somut gerçeği hala anlaşılamamış gözüküyor. Mersin de bu manada hala bir Balık Hali yok. Bellek müzesi yok. Deniz taksi yok. Tarihe ışık tutan eski Çankaya ilkokulu eski Mersin evleri çürümeye yüz tutmuş durumda. İngiliz Yağ Fabrikası bizlere söylenen vaatlerle sanayi müzesi olacakken kaderine terk edilmiş. Azakhan'da içler acısı durum devam ediyor. Kasaplar çarşısı, Balık pazarı hala Mersin'e yakışır bir şekle dönüşmedi. Adıyaman'da, Eskişehir'de Belediye senfoni orkestrası var. Mersin'de Büyükşehir kent orkestramızı bile rantabl kullanamıyoruz. Oysa kent merkezi 1 milyon nüfusu ile çok kıymetli. Göç ile gelen, kız alıp, kız veren, şirket ortaklıkları kuran, zengin birer aile olmuş ve parasını, ekmeğini buradan yani Mersin'den kazanıyor dolayısıyla aidiyet duygusu ile bu kentin daha ileri gitmesi için zenginliğe erişmiş kişi ve kuruluşların daha çok mücadele etmeleri gerekiyor. Zira onlar artık Mersinli ve elbette Ticaret odası meclisi dahil pek çok STK içerisinde varlar, dolayısı ile çocuklarının ve torunlarının geleceği için Mersin'e borçlular. Yani ekmeğini bu nadide kentte kazanıp zengin olanlar, kent lobisi, kentin kültürel sanatsal değerlerine sahip çıkılması, marka değerlerin Mersin adı ile çoğalması pazarlanması, Mersin Tanıtım Vakfı kurulması gibi bu denli önemli konularda kent bileşenlerine ve kentin yöneticilerine önderlik yapmaları ve katkı sunmaları gerekiyor. Çünkü göç edip bu kentin nimetleriyle zengin olan ticaret erbapları ve bizlerin yani hepimizin Mersin'e borcu var. Hep birlikte kentimizin refahı artmış, mutlu olmak çabası ile yaşadığımız kentimizin geleceğine dair sorumluluğumuz var. Yani beyler, bayanlar bizler bu kente borçluyuz bu manada istisnasız hepimiz çok çalışmalı, kentimiz için çok şey yapmak durumundayız, çocuklarımız, torunlarımız için.