BEN GAZETECİ MİYİM?

Efendim, ben yaklaşık iki yıldır bu köşede yazılar yazıyorum. Yerel bir yazar olarak sanat ve kültür konulu bazı yazılarımın internette tıklanma sayıları da beni hayrete düşürecek denli tatmin edici.

Ben neymişim be abi! Diye sevinmeli miyim şimdi? Peki, ben gazeteci miyim?

Tabii ki hayır!

Bir gazetede yazı yazmak - sürekli de olsa, yazanı gazeteci yapmaz. Bu soruya olumlu yanıt vermek, eğitimli ya da alaylı bu meslekte dirsek çürütmüş, gündeme hakim, araştırmacı, aydınlatıcı, yönlendirici, kendisi gündem yaratan, sorular soran-sorduran, cevaplar-çözümler arayan-öneren kişilere büyük haksızlık olur. Gazetelere yazı yazanlar arasında kendilerini böyle sananlar var mıdır? Vardır. Bu konumuz dışındadır.

Gazetecilik bir yaşam biçimidir. Ehh, geçimini de “özgün yazılarınla” kazanıyorsan, bir meslektir.

Özgün yazılarıyla para kazanan gazeteciler özgürdürler. Özgür gazeteci, muhalif gazetecidir. Ama bu tek yönlü bir muhalefet değildir. Gerçeklerin ışığında kent için, bölge için, ülke için, ülkeler için toplum yaşamını ilgilendiren, olaylar, oluşumlar, eylemler, ulusal-uluslararası politikalar, iklim değişikliği, doğa ve çevre, açlık, savaş-barış, ekonomi, eğitim, kültür-sanat, sağlık, spor vd., yetkinlik alanlarına giren konularda, olumlayarak yâda olumsuzlukların altını çizerek, her türlü eleştiriyi, öneriyi, yapabilenlerdir özgür gazeteciler.

Bir de “taraf tutarak yazdıklarıyla” para kazananlar vardır. Bir davaya inanarak taraf olan yazarları tenzih ederim. İnsanların fikir ayrılıkları olabilir. Bu taraf tutmak, karşıt fikirde olanları kötülemek-aşağılamak-suçlamak, hedef göstermek, komplolarla yok etmek amaçlanmadıkça, saygı duyulacak bir şeydir.

Bir üçüncü tür olarak kendilerinden beklenildiği, görevlendirildikleri gibi, verilen talimatlar çerçevesinde yazan yazarları gösterebiliriz. Onlar kalemlerini özellikle güç sahibi belirli kişi, kurum, siyasi görüş, iktidar adına ipotek etmiş kişilerdir. Güç elden gidince, el değiştirince ipotek ortadan kalkar. Bu gruptakiler bir süre yeni duruma ayak uydurmaya çalışırlar ve/veya yeni güç sahibi/odağı çevresinde kümelenerek eski konumlarını sürdürme gayreti içinde olurlar. Bunlar fırıldak-cambaz kişilikli yazarlardır.

Ben kendimi, yaşamının geç dönemlerinde verilen bir şansı değerlendirerek gazeteye yazı yazan, içindekileri döken, birikimlerinin ışığında daha iyi ve uygar bir toplum için saptamalar yapan, yazarken geçmiş ve bugünü değerlendirerek geleceğe -kendince-işaret fişekleri atan, şanslı biri olarak değerlendiriyorum. Birkaç iyi yorum aldım mı, saptamalarımın, önerilerimin belirli bir zümre tarafından paylaşıldığını, benim gibi düşünen insanların var olduğunu görerek seviniyorum. Ancak tatmin olmak için yazmıyorum. Herkesin olduğu gibi, benim de söyleyeceklerim var ve ben bunu gerçekleştirebilen nadir kişilerden biri olarak kendimi şanslı addediyorum.

Yazılarımı -daha doğrusu yazma stilimi- beğenmeyenler de var tabii. Yazdıklarımın ortaya karışık, belirli bir hedef göstermeden yazılan yazılar olduğunu, bu nedenle kimsenin yapılan belirli eleştirileri üzerlerine almadıklarını, kurum, departman, kişi vs. isimlerini belirtmem gerektiğini söyleyen dostlarıma da bir cevabım var: Yukarıda da değindiğim gibi ben gündemi takip edebilen, araştırmalar yapan biri değilim. Benim işim kişilerle değil, sistemle…

Yani bensempromları tespit eden ve hastayı uzman doktora gönderen pratisyen hekim gibiyim. Ehh arada sırada tecrübeme binaenyaygın uygulamalı ilaçlar, vitamin-mineral takviyeleri vs. reçeteleri de yazıyorum (!) ama işi tamamlayacak uzmanların benim ön teşhis ve tedavi usullerimi kendi tetkikleriyle geliştirmeleri gerekiyor.

Mutlulukla belirtmek isterim ki, yazılarımda altını çizdiğim kentin kültür-sanat yaşamına dair eksiklikler, önerilerin çoğusüreç içinde “uzmanlar” tarafından ele alındı. İlerideki yazılarımda gözlemlerimi bu sütunda paylaşacağım.

Not: Buradaki “uzmanlar” yerel yönetim yöneticileri ve ekibi oluyor…